دریا، نعمت خدادادی به عنوان پل ارتباطی ایران و راه دسترسی آسان لنج های چوبی سنتی به کشورهای حاشیه خلیج فارس است که فرصت مناسبی برای ساحل نشینان استان بوشهر از دیرباز بوده که از این طریق بتوانند زندگی خود را بچرخانند.
داد و ستد مردم ساکن در مناطق مرزی نوار ساحلی جنوب کشور از جمله شهرستان گناوه حتی قبل از انقلاب اسلامی با کشورهای حاشیه خلیج فارس و صادرات و واردات کالاهای اساسی از جمله ته لنجی رایج بوده است و همه نیز بر این امر واقف هستند.
حیات اقتصادی بسیاری از بنادر جنوبی ایران، بویژه شهرها و بنادری مثل گناوه وابسته به سهمیه کالایی است که ملوانان می توانند در سفرهای دریایی خود از کشورهای حاشیه خلیج فارس به ارمغان بیاورند.
ته لنجی یا کالای همراه ملوان نوعی واردات کالا است که در جنوب ایران از دیرباز رواج داشته و به کالایی گفته می شود که صاحبان لنج و خدمه مجاز به واردات آن با معافیت از پرداخت عوارض گمرکی هستند که به عنوان امتیازی در جهت توسعه مناطق مرزی و محروم به برخی بنادر و شهرهای مرزی ایران برای گذران زندگی ساحل نشینان در سال های دور اعطا شده است.
طبق قانون، ته لنجی شامل برخی کالاها می شود که در گمرک های ایران با تخفیف یا معفیت ترخیص می شود و در بازارهای محلی و تا فاصله مسافتی مشخص از گمرک مبدا قابلیت فروش و جابه جایی است.
اکثر شهرستان های استان بوشهر که از این امتیاز برخوردار هستند توانسته اند پیشرفت چشمگیری در حوزه گردشگری و اقتصادی داشته باشند و بازارهایی با بهره از کالاهایی با کیفیت را توسعه ببخشند.
در واقع ته لنجی زنجیره ای اقتصادی وسیعی را ایجاد کرده که شامل ملوانان، لنج داران، کارگران، ماشین های ...